Terwijl een burgeroorlog in Georgië woedt, proberen de veertienjarige vriendinnen Eka en Natia een eigen plek te vinden. De Sovjet-Unie is gevallen en de staat Georgië staat nu op zichzelf, net als de meisjes zelf. Met een alcoholische vader en een dominante moeder hebben de meisjes het moeilijk om kind te zijn. In Bloom is een prachtig gefilmde en vertelde coming of age-film over de toekomst en het verleden van een land en haar kinderen.
Eka en Natia behoren tot een nieuwe generatie waarbij zelfstandigheid centraal staat. De vergelijking tussen het lot van Georgië en de meisjes zelf keert steeds terug gedurende de film. Zowel het land als de meisjes zoekt haar eigen identiteit in een nieuwe situatie. Tegelijkertijd proberen ze tradities, gewoontes en de oude generatie niet voor het hoofd te stoten. Deze unieke tijd dwingt de meisjes om lastige keuzes te maken. Daarnaast hebben de mannen in de film het uiteindelijk voor het zeggen. Je kunt als vrouw zo ontvoerd worden om met een man te trouwen. Als je hem een tijdje kent, wordt je vanzelf wel verliefd op hem, zo wordt een van de meisjes verteld.
De oorlog, de invloeden hiervan en de nieuwe zoekende identiteit van Georgië zien we zijdelings ingevlochten worden in In Bloom. Zo krijgt Natia van een vriend een pistool om zichzelf te beschermen. Het land gaat gebukt onder armoede. De uitdeelplek van broden in hoofdstad Tbilisi met lange rijen en voordringende mensen is een terugkerende plek in de film en belangrijke scènes spelen zich hier af.
In Bloom heeft universele thema’s en vraagstukken: identiteit, opgroeien en hoe om te gaan met geweld. De film eindigt met deze drie aspecten. Het gekregen pistool is een terugkerend motief: het wordt aanbeden en heen en weer gesleurd tussen de twee meisjes. Omstebeurt willen ze hem vasthouden, niet om hem te gebruiken maar om hem te bewonderen, totdat het middel ingezet kan worden als wraak en vergelding. Hierbij wordt de vraag opgeroepen of vuur met vuur bestreden moet worden. De meisjes verschillen van mening over of het pistool gebruikt moet worden: de één handelt uit impuls, terwijl de ander de gevolgen overziet. Universele thema’s worden behandeld door middel van de levens van tienermeisjes en de film probeert hiermee subtiel een boodschap mee te geven over de toekomst van Georgië: geweld is geen oplossing en maakt het alleen erger.
In Bloom deed denken aan de Roemeense film 4 maanden, 3 weken en 2 dagen (2006). Dit is niet verwonderlijk aangezien het camerawerk is gedaan door Oleg Mutu, die ook verantwoordelijk was voor laatstgenoemde film. De beelden zijn prachtig en zorgen voor een immersieve ervaring in de wereld van de twee meisjes. De kleur blauw komt in elke scène voor en zorgt voor een sprookjesachtig aandoende wereld, al is de film tegelijkertijd realistisch en sober. Het schaduwwerk en compositie zorgt ervoor dat elk shot mooi is om naar te kijken. Dit werkt soms als contrast door de inhoud van de scènes, bijvoorbeeld wanneer Eka lastig gevallen wordt door buurtjongens.
De regisseurs Nana Ekvtimishvili en de Duitse Simon Gross leveren een prachtige, deels autobiografische film af. Een film met een boodschap en hart. De samenwerking met Ekvtimishvili doet Simon Gross goed. Zijn eerste film Fata Morgana (2007) leverde hem geen goede kritieken en succes op. Voor Nana Ekvtimishvili is In Bloom haar debuut en samen weten ze meteen een eigen stempel op de film te drukken. Het resultaat van de samenwerking is een prachtig gestileerd portret dat in zijn subtiliteit toch vele boodschappen en thema’s over weet te brengen: geweld de rol tussen man en vrouw, vriendschap, wraak, opgroeien en de balans tussen tradities en een nieuwe generatie.
eerder verschenen op blikonline.
Yasmin Wegman 