Met Dallas Buyers Club laten zowel de Canadese regisseur Jean-Marc Vallée als acteurs Matthew McConaughey, Jared Leto en Jennifer Garner zich van hun beste kant zien.
Vallée haalde al eerder successen met c.r.a.z.y. en het kostuumdrama Young Victoria. Matthew McConaughey overtreft in Dallas Buyers Club als aidspatient Ron Woodroof in de jaren ’80 zelfs zijn rol uit Mud (2012). Ook hier weet hij de film te dragen met uitstekend acteerwerk, en laat hiermee zijn comedyrollen uit films als Failure to Launch(2006) ver achter zich en is hiermee dus veel meer dan alleen een leuk acterende blote bast. De altijd lieve Jennifer Garner heeft een scherp randje als de behulpzame dokter Eve Saks die zich keert tegen de reguliere en dominante dokters en medicijnenindustrie. Degene die in deze film nog wel het meest opvalt is Jared Leto in de rol van de ook aan aids lijdende travestiet Rayon, die een vertederende band opbouwt met de homofobe Woodroof, terwijl zij samen de Dallas Buyers Club voor alternatieve aidsmedicijnen oprichten. Na vier jaar afwezigheid uit de film is dit voor Jared Leto de ultieme comeback.
Met name het acteren in de film is bovengemiddeld goed, maar ook de regie en het script zijn goed ontvangen aspecten door kritieken in de Verenigde Staten en de film wordt dan ook gezien als één van de kanshebbers voor de Oscars. Waar een waargebeurd verhaal als dit makkelijk zou kunnen verzanden in sentiment, gebeurt alles in Dallas Buyers Club subtiel. De film zorgt dan ook niet voor immersie, maar is een traditionele film: de kijker is toeschouwer – ook zal zit de camera op momenten dicht op de huid van de personages. Dallas Buyers Club verloopt rustig, karakters worden geïntroduceerd en leren elkaar kennen. De homofobe, racistische en vervelende Ron bouwt langzaam een vriendschap op met Rayon, iemand die hij normaal gesproken zou verguizen. Langzaamaan begint de kijker meer sympathie te krijgen voor Ron, terwijl we aan het begin van de film niets sympathiek konden ontdekken aan de elektricien en rodeocowboy. Wanneer hij ontdekt dat hij aids heeft en nog maar 30 dagen te leven heeft, stort zijn wereld in, maar vrijwel meteen probeert hij er alles aan te doen om te overleven. Wanneer hij Rayon in het ziekenhuis ontmoet, beginnen ze samen met Eve Saks een strijd tegen de Food en Drug Administration, die een medicijn tegen aids hebben uitgebracht waar patiënten alleen maar zieker van worden. Door hun macht blijven deze medicijnen aan aidspatiënten gegeven worden, terwijl de medicijnen van de Dallas Buyers Club – die voornamelijk uit niet schadelijke maar wel effectieve mineralen en vitaminen bestaan – door de FDA bestreden worden. Deze strijd is duidelijk aanwezig in de film, maar wordt niet te heftig gevoerd.
Cinematografisch gezien is de film niet opvallend, al zitten er een aantal aspecten in die wel opvallen, zoals het gele kleurgebruik dat voor een consistente jaren ’80 sfeer zorgt en de lang aanhoudende piepen die we horen wanneer Ron instort. Ook zijn er verschillende scènes die de tijd versnellen: we zien de dagelijkse, repeterende gang van zaken snel aan elkaar gemonteerd. Aangezien de 30 dagen veranderen in 7 jaar, wordt het temporele tempo opgevoerd.
Philadelphia en The Hours behandelen aids en aidspatiënten, maar Dallas Buyers Club behandelt de aidspatiënt niet als zielig, maar als een actor: hij verlengt zijn leven van 30 extra dagen tot 7 jaar. Het gaat hier niet in de eerste plaats om hoe vervelend de ziekte is, maar om hoe één persoon vanuit zijn in eerste instantie egoïstische blik – hij wil blijven leven – anderen helpt en zelfs de gehele medicijnen industrie en daarmee levens van andere patiënten heeft veranderd en geholpen. Ron is herboren, wat prachtig wordt weergegeven in de vlinderscène tegen het eind van de film. Dallas Buyers Club gaat over kracht en vriendschap en laat zien dat dit ook tegen alle verwachtingen in zomaar ergens op kan duiken en indrukwekkende sporen achter kan laten.
eerder verschenen op blikonline.
Yasmin Wegman 